Mínteme e dime que me queres

Um novo dia e marchou despavorido xunto a ela. Ansiou voar no seu coche e  acurtar a longa distancia cos separaba e nom volver despegarse do seu corpo e da sua alma. Como outras veces ela foi fria, distante, aterradoramente sua. Pasarom os minutos e o corazóm del foise conxelando, acorralando a ilusióm e o futuro. El deambulaba ese dia polas sombras do seu maxím e necesitaba as suas caricias, o seu corazóm. Preguntoulhe se o queria e ela apenas susurrou o desdém de quem nom se sabe viva, alegre ou de quem desexaria envelhecer xuntos. El oiu iso e marchou raudo cara ao inferno da sua soidade, do mofo que dominaba nese intre o seu corazóm. Odiou o seu odio, a sua rutina sem ela. Acurrucouse no seu sofá e chorou lágrimas tam profundas que nom saíam. Berrou palabras tam feas e desesperadas co eco nom desexaba darlhes vida. Ansiou acabar xa ca sua vida, pero era covarde para iso. Pensou que tirara ese tempo percorrido, pero era diferente unha vez que xa estivera com ela. E todo por nom mentir e dicirlhe co queria. Todo por aferrarse ás sombras e nom querer gozar do elixir que retarda a morte e alonga a mentira da vida. Dos seus labios  só xurdiu unha estúpida palabra: xa.