Há 1 ano morreu por dentro e ansia renascer:
finou naquel minuto da sua fuxida, pareceu durar toda a vida,
ansiou crear unha nova linguaxe para definir que supóm amar, romperse, confiar, apertar horas, rir por dentro chorando de éxtase, sincronizarse maxicamente, pegarse sem cesar ao outro como se fose o cordóm umbilical, pensarte cada dia e cada riso…
Morreu por dentro e 1 vez mais rebrotou. Cambiou? tinha fe na paixóm, na dualidade, na tenrura, nas conversas fluidas e exultantes. A vida pode que sexa algo futil, fugaz. Pode co fonambulismo que nos ate á vida sexa isto: manternos vivos no medio da tormenta.
Advertisements